اسامی مستعار دلار

اصطلاح عامیانه‌ی «باک(ز)» معمولا برای اشاره‌ به دلار کشورهای مختلف، از جمله دلار امریکا مرسوم است. این اصطلاح که به قرن 18 برمی‌گردد، احتمالا متاثر از تجارت چرم دوره‌ی استعمار است. همچنین، احتمال هم دارد که از یک اصطلاح در بازی پوکر برگرفته شده باشد. «پشت‌سبز» (Greenback) هم اسم مستعار دیگری است که به خصوص در قرن 19 به دلار تقاضایی (Demand Note) که آبراهام لینکلن برای تامین مالی هزینه‌های جنگ داخلی برای شمالی‌ها ساخته بود اشاره داشت. دلار تقاضایی اصلی در رنگ‌ سیاه و سبز در پشت آن چاپ شده بود. هنوز هم از این اصطلاح برای اشاره به دلار امریکا استفاده می‌شود. اسم‌های دیگر دلار شامل اینها می‌شود: «سبزرشوه» (greenmail)، «سبز»، «رئیس‌جمهورهای مرده» (به این خاطر که تصویر رئیس‌جمهورهای متوفی روی کاغذهای دلار چاپ می‌شود).

اسامی مستعار رقم‌دار

یک «گرند» (grand) که گاهی به سادگی به صورت «جی» مخفف می‌شود، یک اصطلاح متداول برای اشاره به 1000 دلار است. پس‌وند «کِی» (K or k: برگرفته از Kilo، کیلو) هم یک اصطلاح متداول دیگر برای اشاره به این مقدار (مثل «$10k» که یعنی 10000دلار) است. در هر حال دلار 1000 دلاری دیگر مورد استفاده‌ی عام نیست. اصطلاحات «هنگفت» یا «دسته» هم هستند، که معمولا برای اشاره به دسته‌ی چندتایی 1000دلار (مثل «پنجاه دسته» به معنای 50000دلار) به کار می‌رود.

برای اشاره به اسکناس 100دلاری از اسامی مستعاری مثل «بنجامین»، «بنجی»، «بن»، یا «فرانکلین» (اشاره به بنجامین فرانکلین Benjamin Franklin)، «سی کاغذی» (C عدد رومی برای 100 است)، «اسکناس قرن»، یا «بیل» (bill، مثل «دو بیل» یعنی 200دلار) استفاده می‌شود.

به اسکناس 50 دلاری گه‌گاه یک «چوب» یا یک «گرنت» (اشاره به تصویر اولیس. اس. گرنت Ulysses S. Grant) می‌گویند. اسکناس 20دلاری اسم‌های مستعاری مثل «جفت چوب‌بند» (double sawbuck)، «جکسون» (اشاره به تصویر Andrew Jackson)، یا «جفت عقاب» دارد. اسامی مستعاری مثل «چوب‌بند»، «ده خال»، یا «همیلتون» (اشاره به تصویر Alexander Hamilton) برای ارجاع به 10دلاری کاربرد دارند. 5دلاری اسم‌هایی مثل «لینکلن»، «بال‌»، «پنج‌خونه» و «پنج‌ خال» دارد. اسکناس کم‌کاربرد 2دلاری هم با اسامی مستعاری مثل «دولو»، «تام»، و «جفرسون» (اشاره به Thomas Jefferson) شناخته می‌شود. 1دلاری هم به «تک» یا «باک» معروف است.

همچنین به دلار با اصطلاح «استخوان» یا به صورت جمع «استخوان‌ها» هم اشاره می‌شود. طرح‌های جدیدتر دلار، با تصاویر صورت‌هایی که روی تمام کاغذ می‌نشینند به جای اینکه در قاب قرار بگیرند نیز با اسم‌هایی مثل «صورت بزرگ» یا «پول مونوپولی» صدا می‌شوند.

اسم مستعار خارجی

«پیاست» (Piastre) کلمه‌ی فرانسوی سنتی برای اشاره به دلار امریکا در زبان فرانسوی است. در فرانسوی مدرن از خود کلمه‌ی دلار استفاده می‌شود. پیاست امروزه تبدیل به اصطلاحی عامیانه برای اشاره به دلار در سرزمین‌های فرانسوی زبان، به ویژه‌ هایتی شده است.

 

دلار امریکا

دلار ایالات متحده‌ امریکا (نشانه: $، کد: USD، همچنین با مخفف US$ مطرح است و به آن تحت عناوینی مثل دلار، دلار ایالات متحده و دلار امریکایی اشاره می‌شود) مطابق قانون اساسی ایالات متحده امریکا از سال 1792 ارز رسمی این کشور و سرزمین‌های متعلق به آن است. برای مقاصد بیشتر کاربردی، دلار به صد بخش کوچک‌تر به نام سِنت (cent: ¢) تقسیم می‌شود. اما بعضا برای مقاصد حسابداری به هزار بخش کوچک‌تر به نام میل (₥: mills) تقسیم می‌شود.

بعد از ابلاغیه تعلیق 1971 (suspension in 1971) که تبدیل پول کاغذی امریکا به هر نوع فلز گرانبها را منع می‌‎‌کند، دلار ایالات متحده، در عمل (de facto)، یک پول فیات (fiat money: ارزهای دارای پایه‌ی دولتی) محسوب می‌شود. از آنجا که دلار بیشترین استفاده را در معاملات بین‌المللی دارد، ذخیره‌ی ارزی اصلی جهان محسوب می‌شود. چندین کشور از دلار به عنوان پول رسمی خود استفاده می‌کنند، و در بسیاری از کشورهای دیگر در عمل پول محسوب می‌شود. جدا از ایالات متحده‌ی امریکا، دلار در دو سرزمین خارجی بریتانیا در دریای کاراییب، یعنی جزایر ویرجین بریتانیا (British Virgin Islands)، و جزایر تورک و کایکوس (Turks and Caicos Islands) نیز تنها ارز رسمی محسوب می‌شود. مطابق تخمینی که در 27 ژون 2018 صورت گرفت، در حدود 1.67 تریلیون دلار در گردش وجود دارد که از این مقدار 1.62 تریلیون دلار مطابق با ملاحظات ذخایر فدرال (Federal Reserve Notes) به صورت اسکناس هستند (50 میلیارد دلار باقی‌مانده به صورت سکه هستند).

 زمینه‌ حقوقی دلار امریکا

بند 8 ماده‌ی 1 قانون اساسی ایالات متحده امریکا قدرت «سکه زدن پول» را به کنگره تفویض می‌کند. قوانینی که این قدرت را کارگذاری می‌کنند در حال حاضر در سرفصل 31 تبصره‌های قانون اساسی امریکا (31 U.S.C. § 5112) تبصره‌بندی شده‌اند. بخش 5112، فرم‌هایی که دلار ایالات متحده باید مطابق آن صادر شوند را توصیف می‌کند. در این بخش دلارهای غیر مرسومی مثل Sacagawea dollar و عقاب نقره‌ای امریکا (American Silver Eagle) توصیف شده‌اند. همچنین در بخش 5112 از عنوان 31 قانون اساسی امریکا قواعد ضرب و انتشار سکه‌های دیگر، که رده‌ی ارزشی بین یک سِنت تا 100 دلار دارند، تبصره‌بندی شده‌اند.

قانون اساسی تضمین می‌کند که «اظهاریه و حساب‌ منظم دریافت‌ها و هزینه‌کردهای تمام پول عمومی باید گاه به گاه منتشر شود». این پیش‌بینی قانون اساسی در بخش 331 از سرفصل 31 تبصره‌های قانون ایالات متحد به تفصیل‌بندی شده است. مجموعه محاسباتی که در «اظهاریه‌ها» قرار گرفته درحال حاضر به صورت دلار ایالات متحده بیان می‌شوند (برای مثال نگاه کنید به گزارش مالی حکومت ایالات متحده در سال 2009). بر این اساس دلار ایالات متحده را می‌توان واحد حساب (unit of account) ایالات متحده‌ی امریکا در نظر گرفت.

ریشه‌شناسی دلار

کلمه‌ی «دلار» یکی از کلماتی است که در پاراگراف اول بخش 9 از سرفصل اول قانون اساسی آمده است. در آنجا کلمه‌ی dollars به سکه‌ی دلار اسپانیایی (Spanish milled dollar) دارد، که سکه‌ای بوده با ارزش پولی 8 واحد پولی اسپانیا که به آن رئالس (reales) گفته می‌شد. در سال 1792 کنگره‌ی ایالات متحده برنامه‌ی اقدام ضرب پولی را به تصویب رساند. بخش 20 این برنامه‌ی اقدام تصریح می‌کند «پول مورد محاسبه در ایالات متحده‌ بایستی به صورت دلار یا اجزای آن بیان شود... و تمام حساب‌ها در ادارات عمومی و تمام اقداماتی که در دادگاه‌های ایالات متحده‌ انجام می‌شوند باید در پیروی از این رویه باشند». به عبارت دیگر این برنامه‌ی اقدام دلار ایالات متحده را به عنوان واحد ارزی (unit of currency) ایالات متحده تعیین می‌کند.

بلاک‌چین Blockchian

یک بلاک‌چین (blockchain) فهرستی رشد یابنده از ثبت‌ها (records: به کوچک‌ترین واحد ثبت اطلاعات در بانک‌های داده، رکورد یا ردیف گفته می‌شود) است که به آنها بلاک (قطعه) می‌گویند و به وسیله رمزگذاری (cryptography) به هم وصل یا زنجیر می‌شوند. بلاک‌چین‌هایی که به وسیله‌ی عموم قابل خواندن هستند به طرز گسترده‌ای در ارزهای رمزگذاری شده (cryptocurrencies) مورد استفاده قرار می‌گیرند. بلاک‌چین‌های خصوصی برای استفاده در کسب و کارها مطرح شده‌اند. برخی بازاریابی‌های بلاک‌چین با کنایه‌ی «روغن مار» توصیف شده‌اند.

هر بلاک حاوی هش ِ رمزگذاری شده (cryptographic hash) از بلاک قبلی، یک مُهر ِ زمان (timestamp)، و اطلاعات معامله (که معمولا به صورت یک ساختار درختی هش‌های ریشه‌ای مرکل (merkle tree) قرار می‌گیرد) است. بلاک‌چین طوری طراحی می‌شود که در مقابل اصلاح داده‌ها مقاوم باشد. بلاک‌چین یک «دفتر حساب (لجر) توزیع‌یافته (distributed ledger) است که می‌تواند معاملات بین دو طرف را به طریقی قابل تائید و دائمی به شکل کارایی ثبت کند». برای استفاده از بلاک‌چین در یک لجر توزیع‌یافته معمولا از یک شبکه‌ی دست‌به‌دست (peer-to-peer) استفاده می‌شود که مشترکات آنها را به یک پروتکل برای ارتباط بین نقاط اتصال (inter-node) و معتبرسازی بلاک‌های جدید می‌چسباند. اطلاعاتی که در هر بلاک ثبت می‌شود درست بعد از اینکه ثبت می‌شوند دیگر نمی‌توانند بدون دگرگونی تمام بلاک‌هایی که در پی آن قرار دارند دگرگون شوند، و برای این کار توافق اکثریت اعضای شبکه لازم است.

با این وجود که ثبت‌های بلاک‌چین غیر قابل دگرگونی نیستند، می‌توان بلاک‌چین‌ها را امن از نظر طراحی (secure by design) و و نشان‌دهنده‌ی یک سیستم محاسبه‌ی توزیع‌یافته با سطح بالایی از مدارا در قبال خطای ورودی (Byzantine fault tolerance) در نظر گرفت. به این ترتیب دستیابی به توافق نامتمرکز (Decentralized) از سوی بلاک‌چین تعهد می‌شود.

بلاک‌چین در سال 2008 توسط ساتوشی ناکاموتو برای خدمات رساندن به دفتر معاملات عمومی ارز رمزگذاری شده‌ی بیت‌کوین ابداع شد. ابداع بلاک‌چین برای بیت‌کوین باعث شد این ارز رمزگذاری شده اولین ارز دیجیتالی باشد که مشکل دوباره-خرج کردن مبالغ را بدون نیاز به یک مرجع اقتدار مورد اعتماد یا سرور مرکزی برطرف می‌کند. طراحی بیت‌کوین منبع الهامی برای برنامه‌های کاربردی دیگر شد.

تاریخچه بلاک‌چین

اولین کار بر روی زنجیره‌ای از بلاک‌ها که امنیت آن از طریق رمزگذاری تامین شد، در سال 1991 توسط استوارت هابر (Stuart Haber) و اسکات استورنتا (W. Scott Stornetta) توصیف شده است. آنها می‌خواستند سیستمی کار بگذارند که در آن امکان دستکاری اسناد Timestamp و یا به عقب برگرداندن تاریخ وجود نداشته باشد. در سال 1992 بایر، هابر، و استورنتا ساختار درختی مرکل را به طرح خود وارد کردند که باعث شد کارایی آن به واسطه‌ی امکان پذیرفتن چندین سند که در یک بلاک جمع می‌شوند بهبود یابد.

اولین بلاک‌چین توسط فردی (یا گروهی از افراد) به نام ساتوشی ناکاموتو در سال 2008 مفهوم‌پردازی شد. این بلاک‌چین در سال بعد توسط ناکاموتو به عنوان یکی از اجزای هسته‌ای در ارز رمزگذاری شده‌ی بیت‌کوین کار گذاشته شد، جایی که در آن به عنوان دفتر حساب عمومی تمام معاملات بر روی این شبکه خدمات می‌رساند.

در سال 2014 حجم فایل بلاک‌چین بیت‌کوین که حاوی ثبت‌های تمام معاملاتی که بر روی شبکه‌ی بیت‌کوین انجام شده‌ بودند بود به 20 گیگابایت رسید. در ژانویه 2015 این حجم به نزدیک به 30 گیگابایت رسید، و از ژانویه 2016 تا ژانویه 2017 بلاک‌چین بیت‌کوین از 50 گیگابایت به 100 گیگابایت افزایش حجم داشت.

در کاغذ اصلی ساتوشی ناکاموتو کلمه‌ی بلاک و کلمه‌ی چین جدا از هم مورد استفاده قرار گرفته‌اند، اما به تدریج تا سال 2016 به عنوان یک کلمه‌ی تک، یعنی بلاک‌چین، محبوب شد. اصطلاح بلاک‌چین 2 که ابتدا در سال 2014 ظاهر شد به کاربردهای جدید پایگاه داده‌ی بلاک‌چین توزیع یافته اشاره دارد. نشریه اکونومیست یکی از کاربردهای این نسل دوم بلاک‌چین‌های قابل برنامه‌ریزی را به عنوان نوعی از بلاک‌چین که همراه «یک زبان برنامه‌نویسی که به کاربران اجازه می‌دهد قراردادهای هوشمند پیچیده‌تری بنویسند، و به این ترتیب فاکتورهایی درست کنند که خودشان هنگامی که بار می‌رسد پرداخت شوند یا گواهی‌های سهامی که اگر سود به میزان مشخصی برسد به صورت خودکار برای صاحبان‌شان بهره‌ی سهام را منتقل ‌کنند» می‌آید توصیف کرده است.

شرکت آی‌بی‌ام در جولای 2016 یک مرکز تحقیقات نوآوری بلاک‌چین در سنگاپور تاسیس کرد. در نوامبر 2016 کارگروه فاروم اقتصاد جهانی (World Economic Forum) برای بحث و گفتگو درباره توسعه‌ی مدل‌های تصمیم‌گیری در ارتباط با بلاک‌چین نشستی ترتیب داد.

مطابق نظر مرکز تحلیل استراتژیک اکسنچر (Accenture) به کارگیری نظریه‌ی نشر نوآوری (diffusion of innovations) نشان می‌دهد که بلاک‌چین‌ها توانسته‌اند به نرخ هماهنگی 13.5% با خدمات مالی در سال 2016 دست پیدا کنند، و به این ترتیب وارد فاز هماهنگ‌سازی اولیه شوند. در سال 2016 گروه‌های تجارت صنعتی برای ایجاد فاروم جهانی بلاک‌چین به یک‌دیگر پیوستند که پیش‌قدمی برای تشکیل اتاق تجارت دیجیتال (Chamber of Digital Commerce) بود.

مصرف انرژی

بانک ذخایر بین‌المللی (Bank for International Settlements) بلاک‌چین را به عنوان یک «فاجعه‌ی محیطی» که شامل مصرف انرژی بالا می‌شود مورد انتقاد قرار داده است.

نیکولاس ویور (Nicholas Weaver) از انستیتوی علوم کامپیوتری بین‌المللی در دانشگاه کالیفرنیا، بارکلی، امنیت آنلاین بلاک‌چین و کارایی انرژی آن را مورد آزمایش قرار داده و در هر دو مورد به این نتیجه رسیده که بلاک‌چین در این زمینه‌ها به شدت ناکافی است.

ساختار بلاک‌چین

بلاک‌چین یک دفتر دیجیتال عمومی نامتمرکز و توزیع یافته است که برای ثبت معاملات بین چندین کامپیوتر به شکلی که این ثبت‌ها را نتوان عطف به گذشته بدون دخالت بلاک‌های درگیر دیگر و به این ترتیب توافق شبکه تغییر داد، مورد استفاده قرار می‌گیرد. این به مشارکت‌کنندگان اجازه می‌دهد معاملات را به صورتی ارزان مورد تائید و حسابداری قرار دهند. یک پایگاه داده‌ی بلاک‌چین با استفاده از یک شبکه‌ی دست‌به‌دست و یک سرور  Timestamp توزیع‌یافته، به طرزی خودمختار مدیریت شود. آنها به واسطه‌ی مشارکت انبوه که متاثر از منافع شخصی مشترک استT مورد راستی‌آزمایی قرار گرفته‌اند. نتیجه‌ی این رویکرد یک بیلان ‌کاری نرم است که در آن عدم اطمینان شرکت‌کنندگان نسبت به امنیت اطلاعات، تبدیل به موضوعی حاشیه‌ای می‌شود. استفاده از بلاک‌چین باعث حذف ویژگی بازتولیدپذیری نامحدود از یک دارایی دیجیتال می‌شود. بلاک‌چین تائید می‌کند که هر واحد ارزش، تنها یک‌بار می‌تواند منتقل شود و مشکل دیرپای خرج کردن دوباره را برطرف می‌کند. بلاک‌چین‌ها به عنوان نوعی پروتکل مبادله‌ی ارزش مورد توصیف قرار گرفته‌اند. این مبادله‌ی ارزش بر پایه‌ی بلاک‌چین می‌تواند سریع‌تر، امن‌تر، و ارزان‌تر از سیستم‌های سنتی انجام شود.

بلاک‌ها

بلاک‌ها دسته‌هایی از معاملات معتبر در یک ساختار درختی مرکل هشتگ‌ و رمزگذاری شده‌اند را نگه می‌دارند. هر بلاک شامل هشتگ رمز‌گذاری شده‌ای از بلاک قبل است که این دو را به هم وصل می‌کند. بلاک‌های وصل شده، یک چِین (زنجیره) را شکل می‌دهند. این فرایند تکرارگرانه باعث می‌شود پیوستگی به بلاک‌ قبلی تائید شود، و این تکرار تا بلاک پیدایش (genesis block: اصطلاحی برای توصیف اولین بلاک در یک بلاک‌چین) به عقب برمی‌گردد.

گاهی وقت‌ها بلاک‌های جدا می‌توانند همزمان تولید شوند و یک انشعاب موقتی به وجود بیاورند.علاوه بر یک تاریخ امن بر پایه هشتگ، هر بلاک‌چین الگوریتم ویژه‌ای برای امتیاز دادن به نسخه‌های متفاوت این تاریخ دارد و به این ترتیب بلاکی که دارای ارزش بالاتری است می‌تواند در برابر دیگران مورد انتخاب قرار گیرد. به بلاک‌هایی که برای ادغام در چِین انتخاب نمی‌شوند بلاک‌های یتیم گفته می‌شود. جفت‌هایی که پایگاه داده را پشتیبانی می‌کنند بعضا نسخه‌های متفاوتی از این تاریخ دارند.

زمان بلاک

زمان بلاک شامل میانگین زمانی است که در شبکه برای تولید یک بلاک اضافه در بلاک‌چین صرف می‌شود. بعضی از بلاک‌چین‌ها هر پنج ثانیه یک بار یک بلاک جدید درست می‌کنند. در حین کامل شدن بلاک، اطلاعات پیوست شده مورد تائید قرار می‌گیرد. در ارز رمزنگاری شده، عملا این اتفاق زمانی می‌افتد که معامله‌ای انجام می‌شود، برای همین یک زمان بلاک کوتاه‌تر به معنای معاملات سریع‌تر است. زمان بلاک اتروم بین 14 تا 15 ثانیه تنظیم شده در حالی که در بیت کوین این زمان 10 دقیقه است.

انشعاب‌های سخت

انشعاب سخت نوعی تغییر در قواعد به شکلی است که نرم‌افزاری که بلاک‌ها را مطابق با قواعد قدیمی معتبر می‌کند بلاک‌هایی که مطابق با قواعد جدید تولید شوند را نامعتبر تشخیص دهد. در موردی که یک انشعاب سخت در کار باشد، تمام نقاط اتصالی که قرار است مطابق با قواعد جدید کار کنند نیاز به آپگرید نرم‌افزارشان دارند.

اگر یک گروه از نقاط اتصال به استفاده از نرم‌افزار قدیمی ادامه دهند در حالی که نقاط اتصال دیگر از نرم‌افزار جدید استفاده کنند، یک شکاف می‌تواند بروز پیدا ‌کند. برای مثال اتروم برای اینکه سرمایه‌گذارانی که در The DAO فعال بودند و در خطر هک شدن توسط یکی از جزئیات کد این سیستم بودند را تبدیل به «کل بسازد» از یک انشعاب سخت استفاده کرد. در این مورد انشعاب منجر به ایجاد شکافی شد که دو طرف آن را اتروم و اتروم کلاسیک تشکیل می‌دهند.

نامتمرکزسازی

بلاک‌چین از طریق ذخیره‌ی اطلاعات بر روی شبکه‌ی دست‌به‌دست خود، شماری از مخاطراتی که به واسطه‌ی ذخیره‌ی مرکزی اطلاعات پدیدار می‌شوند را از بین می‌برد. بلاک‌چین نامتمرکز ممکن است از گذردادن پیام موردی و شبکه‌‌ی توزیع‌یافته (distributed networking) استفاده کند.

شبکه‌های بلاک‌چین نامتمرکز فاقد نقاط ضعف متمرکزی هستند که نفوذگران کامپیوتری از آنها استفاده می‌کنند. به همین ترتیب بلاک‌چین فاقد نقطه‌ ضعف مرکزی است. روش‌های امنیت بلاک‌چین شامل استفاده از رمزنگاری کلید-عمومی (public-key cryptography) است. کلید عمومی (یک رشته‌ی بلند و به نظر اتفاقی از اعداد) یک آدرس بر روی بلاک‌چین است. توکن‌های ارزش‌داری که از طریق شبکه فرستاده می‌شوند به عنوان چیزی متعلق به این آدرس ثبت می‌شوند. یک کلید خصوصی (private key) مثل گذرواژه‌ای است که به دارنده‌اش امکان دسترسی به دارایی‌ دیجیتال خود را می‌دهد. یا مثل وسیله‌ای برای کنش و واکنش با قابلیت‌های مختلفی است که حالا مورد پشتیبانی بلاک‌چین‌ها هستند. اطلاعاتی که بر روی بلاک ذخیره می‌شود را عموما غیرقابل فسخ در نظر می‌گیرند.

در یک سیستم نامتمرکز هر نقطه‌ی اتصال یا گره دارای یک کپی از بلاک‌چین است. کیفیت اطلاعات (Data quality) به وسیله‌ی تکثیر گسترده‌ی پایگاه داده و اعتماد محاسباتی (computational trust) حفظ می‌شود. هیچ نوع کپی «رسمی» مرکزی در کار نیست و هیچ کاربری «مورد اعتماد»تر از باقی کاربران نیست. معاملات با استفاده از نرم‌افزار به شبکه مخابره می‌شوند. پیام‌ها بر پایه‌ی بهترین-تلاش (best-effort) منتقل می‌شوند. نقاط اتصال استخراج، معاملات را معتبر می‌کنند، آنها را به بلاک‌هایی که می‌سازند اضافه می‌کنند، و سپس بلاک کامل شده را نقاط اتصال دیگر، مخابره (broadcast) می‌کنند. بلاک‌چین‌ها از رویه‌های Timestamp مختلفی مثل (proof-of-work) برای ردیفی‌سازی تغییرات استفاده می‌کنند. روش‌های توافق به نوع دیگر شامل گواهی-سهام (proof-of-stake) می‌شود. رشد بلاک‌چین نامتمرکز با خود خطر متمرکزسازی نقاط اتصال را نیز دارد چرا که منابع کامپیوتری که برای پردازش حجم‌های بالاتری از اطلاعات مورد نیاز است گران‌تر می‌شوند.

باز بودن

بلاک‌چین‌های باز از برخی سیستم‌های ثبت‌ مالکیت سنتی، که در حالی که به روی عموم باز هستند، برای مشاهده نیاز به دسترسی فیزیکی دارند کاربر-محوری (user-friendly) بیشتری دارند. از آنجا که تمام بلاک‌چین‌های اولیه از رویه‌ی فاقد مجاز ساختن استفاده می‌کردند، جنجال بر سر تعریف بلاک‌چین به وجود آمده. یکی از موضوعات در این بحث ادامه‌دار این است که آیا می‌توان یک سیستم خصوصی با شناسنده‌هایی که از سوی منبع اقتدار مرکزی وظیفه گرفته و مجاز می‌شوند را بلاک‌چین در نظر گرفت؟ طرفداران چین‌های مجاز یا خصوصی استدلال می‌کنند که اصطلاح «بلاک‌چین» می‌تواند به هر ساختار داده‌ای که داده‌ها را در بلاک‌های مهر زمانی دار دسته‌بندی کند اطلاق شود. این بلاک‌چین‌ها مثل نسخه‌ای توزیع‌ یافته از کنترل هم‌روندی چند نسخه‌ای (MVCC) در پایگاه‌های داده عمل می‌کنند. درست‌ همان طور که کنترل هم‌روندی چند نسخه‌ای (MVCC) مانع از دو تراکنش همزمان برای اصلاح یک ابژه‌ی مشخص در پایگاه داده می‌شود، بلاک‌چین‌ها هم مانع از انجام دو تراکنش برای خرج کردن یک خروجی مشخص از بلاک‌چین می‌شوند. مخالفان می‌گویند که سیستم‌های مجاز شبیه پایگاه‌های داده‌ی شرکتی سنتی هستند، از مجازسازی اطلاعات نامتمرکز پشتیبانی نمی‌کنند، و اینکه چنین سیستم‌هایی در مقابل نفود و بازبینی کاربران مقاوم‌سازی نشده‌اند. نیکلای همپتون از مجله‌ی Computerworld معتقد است «بسیاری از راه‌ حل‌های بلاک‌چین خانگی چیزی بیشتر از پایگاه‌های داده‌ای پر دردسر نیستند»، و «بدون یک امنیتی شفاف، باید به بلاک‌چین‌های اختصاصی به چشم تردید نگاه کرد».

بلاک‌چین فاقد مجازسازی (Permissionless)

مزیت بزرگی که در یک شبکه‌ی بلاک‌چین باز، فاقد مجازسازی، یا عمومی وجود دارد این است که نیازی به حصارکشی علیه بازیگران بد وجود ندارد و هیچ نوع نظارت دسترسی (access control) در آن لازم نیست. این یعنی نرم‌افزارها می‌توانند بدون تائید یا اعتماد دیگران، با استفاده از بلاک‌چین به عنوان یک لایه‌ی انتقال (transport layer) به شبکه افزوده شوند.

بلاک‌چین مجازشده (خصوصی)

بلاک‌چین‌های مجازشده از نوعی لایه‌ی نظارت دسترسی برای تعیین اینکه چه کسی به شبکه دسترسی داشته باشد استفاده می‌کنند. در مقابل شبکه‌های بلاک‌چین عمومی، معتبرسازهای شبکه‌های بلاک‌چین خصوصی از طرف مالک شبکه برای انجام وظیفه تعیین می‌شوند. آنها نه بر نقاط اتصال ناشناس برای معتبرسازی تراکنش‌ها تکیه می‌کنند و نه منفعتی از اثرات شبکه می‌برند. بلاک‌چین‌های مجاز می‌توانند تحت عنوان‌هایی مثل بلاک‌چین «کنسرسیوم» یا «هیبرید» هم شناخته شوند.

موارد استفاده‌ی بلاک‌چین

فناوری بلاک‌چین می‌تواند در بسیاری از زمینه‌ها ادغام شود. در حال استفاده‌ی اصلی از بلاک‌چین به صورت دفتر کل توزیع‌ یافته‌ای برای ارزهای رمزگذاری شده‌ای است که بیت‌کوین در میان آنها از همه قابل‌ توجه‌تر است. چند محصول کاربردی نیز وجود دارند که از طریق گواهی مفهوم (proof of concept) از اواخر 2016 به ثمر نشسته‌اند.

قراردادهای هوشمند (smart contracts)

قراردادهای هوشمند بلاک‌چین-محور، قراردادهای پیشنهادی هستند که می‌توانند به تمامی یا در بخش‌هایی، بدون دخالت انسان به اجرا گذاشته شوند. یکی از اهداف اصلی قرارداد هوشمند، رسیدن به نوعی سفته‌ی خودکار (automated escrow) است. در گزارش یکی از نشست‌های صندوق جهانی پول، آمده است که قرارداد هوشمند بر پایه فناوری بلاک‌چین می‌تواند مخاطرات-اخلاقی (moral hazards) را تقلیل داده و استفاده از قرارداد به صورت عام آن را بهبود ببخشد. اما «هنوز هیچ سیستم قرارداد هوشمند قابل‌ اعتمادی پدیدار نشده است». و به واسطه‌ی عدم استفاده‌ی گسترده جایگاه حقوقی آنها هنوز نامشخص است.

بانک‌ها

بخش‌های عمده‌ در صنعت مالی در حال به کار گذاشتن لجر‌های توزیع‌ یافته برای استفاده در بانکداری هستند، مطابق مطالعه‌ای که آی‌بی‌ام در سپتامبر 2016 منتشر کرده، این اتفاق سریع‌تر از چیزی که انتظارش می‌رفته در حال انجام است.

بانک‌ها به این دلیل به فناوری بلاک‌چین علاقه دارند که می‌تواند سرعت سیستم‌های سرمایه‌گذاری تامینی و بک‌آفیس (back office) را بالا ببرد.

ترون چیست؟ | Tron

مطابق سند رسمی پروتکل:

«ترون یک پروتکل نامتمرکز بلاک‌چین-محور پیشرو جهانی است. هدف آن ساختن یک سیستم سرگرم‌سازی جهانی با محتوای رایگان از طریق تکنولوژی بلاک‌چین و ذخیره‌سازی توزیع یافته است. این پروتکل به هر کاربر اجازه می‌دهد آزادانه اطلاعات را نشر، ذخیره، و تحت تملک خود در آورد. و به شکل نامتمرکز خودمختار، تصمیم بگیرد محتوای خود را توزیع، مشترک‌سازی، و پیش ببرد. ترون به تولیدکنندگان محتوا امکان می‌دهد تا با انتشار، به جریان انداختن، و سر و کار داشتن با دارایی‌های دیجیتال، یک اکوسیستم سرگرمی محتوای نامتمرکز را صورت ببخشند.»

اگر متن بالا اندکی شما را گیج کرده، در ادامه‌ی توضیح ساده‌ی آن را بخوانید:

در جهان مدرن امروز تقریبا تمام محتوای تولیدی روی اینترنت به اجبار از طریق شرکت‌های غول بزرگی مثل گوگل، یوتیوب، اپل، اسپاتیفای و امثال این انجام می‌شود. اگر تولید کننده‌ی محتوا باشید و بخواهید از طریق وبسایت، ویدئوها، موسیقی، وبلاگ، و امثال این پول دربیاورید، باید از مسیر این شرکت‌های غول، که به عنوان «فرد میانی» خدمات می‌دهند بگذرید. آنها یک پلتفرم برای محتوای شما تامین می‌کنند، اما درصدی از سودی که محتوای شما از طریق کلیک، لایک، مشاهده، نمایش، و شنیدن تولید می‌کند را بر می‌دارند. آنها بر مبلغی که می‌خواهند به شما به خاطر محتوایی که شما تولید کرده‌اید بدهند نظارت کامل دارند. علاوه بر این، نه فقط این شرکت‌ها بر مبلغی که شما به خاطر محتوایی که تولید می‌کنید نظارت دارند، بلکه قادر به سانسور و نظارت بر محتوای شما را نیز هستند.

این مشکل با سانسورگری تبدیل به دغدغه‌ای بزرگ در جامعه‌ی یوتیوب شده است. و از جایی شروع شد که یوتیوب اقدام به متوقف کردن پخش ویدئوهایی کرد که با دستورالعمل‌های «تبلیغات‌دوستانه‌بودن» آنها جور در نمی‌آمدند.

راه حل؟ پروتکل ترون  و ارز دیجیتال TRX!

همان‌طور که در ابتدا دیدیم، هدف ترون ساختن یک اکوسیستم جهانی محتوای سرگرمی رایگان است. برنامه‌ی آنها برای این کار خلع ید از شرکت‌های غول «فرد میانی» و برگرداندن تمام سود بالقوه به دست تولیدکننده‌ی محتوا است. این یعنی وقتی یک کاربر پروتکل ترون محتوایی، برای مثال یک ویدئو می‌سازد، او می‌تواند آن را مستقیما بر روی بلاک‌چین ترون آپلود کند و مستقیما بابت گردش آن پول دریافت کند. آنها بابت هر رای مثبت، لایک، تشویق، و بازدیدی که از طریق ویدئوی خود به وجود می‌آورند، بدون اینکه نیازی به شرکت‌های بزرگی مثل یوتیوب باشد دریافتی دارند. جامعه‌ی جهانی بر روی پروتکل ترون نشان می‌دهد که بدون وجود مسئله‌ی سانسور و نظارت شرکتی بالای سر تولیدکنندگان محتوا، موفقیت چه شکلی خواهد داشت.

اما، این تنها هدف ترون نیست!

حل کردن مشکل محتوای متمرکز سرگرمی‌ها می‌تواند هدف «خرد» ترون باشد، اما هدف «کلان» آن بسیار بزرگ‌تر است. هدف کلان ترون بازشکل‎‌دهی کلی به چیزی است که ما در جایگاه یک جامعه‌ی جهانی به آن واکنش نشان می‌دهیم. ترون این را از طریق اینترنت و بلاک‌چین در جایگاه کلیتی که بر روی یک اکوسیستم پلتفرم به درستی نامتمرکز استوار است انجام می‌دهد.

یکی از راه‌های دیدن TRX این است که به آن به چشم یک ارز «مبادله‌ای» بر روی بلاک‌چین پروتکل ترون نگاه شود.

بسیاری از شرکت‌ها بر پایه بلاک‌چین ترون ساخته می‌شوند که از ارز خاص شرکت خودشان استفاده می‌کنند، اما TRX همچون یک رابط میان همه‌ی آنها عمل می‌کند.

بگذارید موارد استفاده را کمی باز کنیم. برای مثال شما ممکن است از یک اپلیکیشن کرایه‌ی دوچرخه روی تلفن همراه خود استفاده کنید که با ترون شراکت دارد و از بلاک‌چین ترون استفاده می‌کند. ممکن است بابت زمان اجاره‌ی دوچرخه و مسافت کلی که رکاب می‌زنید به شکل توکن‌ از شرکت اجاره‌دهنده‌ی دوچرخه «جایزه» دریافت کنید. بعد می‌توانید این توکن‌ها را برای خریدن یک فنجان از قهوه‌ی مورد علاقه‌تان، که شرکت آن بر روی شبکه‌ی ترون ساخته شده استفاده کنید. به این ترتیب هیچ یک از کارهای کثیف گرفتن بقیه و تبدیل ژتون دوچرخه به ژتون قهوه را انجام نمی‌دهید و تمام آن به شکلی خودکار از طریق پروتکل ترون با ارز TRX در مرکز آن انجام می‌شود.

به روزرسانی «جهان واقعی» با استفاده از پیشبرد موارد

1. شراکت اُبایک (OBike)

در تاریخ 26 دسامبر 2017 ترون شراکت خود با اُبایک، یک شرکت اشتراک دوچرخه‌ی چند ملیتی که در بیش از 20 کشور در سراسر اروپا، آسیا و استرالیا فعال است را اعلام کرد. اُبایک از ارز خاص خود، «اُ‌کوین» (oCoin) استفاده می‌کند که روی پلتفرم پروتکل ترون کار می‌کند و قابل تبدیل به TRX قبل و بعد از معامله است.

2. شراکت با Game.com و انتشار سیاره‌ی پت (Pet Planet/Love.Pet game)

در ادامه‌ی پروژه‌ی بسیار محبوب اتروم یعنی CryptoKitties، ترون امیدوار است که بتواند تکنولوژی بلاک‌چین خودش را به عموم مردم به روشی جذاب و دوستانه ارائه دهد.

3. اتحاد ترون و Peiwo App با هم کامل شد!

پیوو اپ، سایت استریم چینی با بیش از 10 میلیون کاربر ثبت‌شده‌ی جهانی، در تاریخ 7 فوریه 2018 اتحاد خود با شرکت ترون را اعلام کرد.

حالا کاربران Peiwo APP می‌توانند ارز TRX را با استفاده از کیف پول ارزی خود ذخیره یا برداشت کنند. همچنین آنها می‌توانند با استفاده از TRX هدایای مجازی بخرند و به یکدیگر پیشکش کنند. به این فرایند «انعام‌دادن» (tipping) گفته می‌شود.

4. شراکت با شبکه‌ی جی‌اس‌سی (GSC)، یک شبکه‌ی اجتماعی با بیش از 100 میلیون کاربر

در 27 ژانویه 2018 ترون اعلام کرد که یک شراکت استراتژیک با شبکه‌ی جی‌اس‌سی برقرار کرده. جی‌اس‌سی رابطه‌ای بلند مدت با میکو (Mico)، که یک پلتفرم اجتماعی موبایل برای بازار جهانی است دارد. میکو با به دست آوردن سریع صدها میلیون کاربر به سرعت وارد جدول 5 شبکه‌ی اجتماعی اول در بیش از 60 کشور شد، و تبدیل به پلتفرم اجتماعی باز برتر جهان شد. یک ماتریس اجتماعی حول پلتفرم اجتماعی میکو تشکیل شده که شامل این برنامه‌ها می‌شود: میکو، کیتی‌ لایو (Kitty Live)، واکا (Waka)، و یای (YAY).

5. شراکت با گیفتو/آپلایو (Gifto/Uplive)

گیفتو یک پلتفرم بلاک‌چین هدیه‌دادن مجازی جهانی جدید است. این پلتفرم توسط شرکت گروه نوآوری آسیا به وجود آمده، که سازنده‌ی آپلایو، یک نرم‌افزار موبایل استریم‌کردن زنده با بالای 20 میلیون کاربر است. آنها با ترون شریک شده‌اند!

گیفتو از تکنولوژی زیرین ترون برای تسهیل معاملات کلان کاربرها با استفاده از هدایای مجازی استفاده می‌کند.

ترونیکس (TRX) چیست؟

شبکه‌ی ترون از ارز رمزگذاری شده‌ی خاص خود که ترونیکس (TRX) نام دارد استفاده می‌کند. ترونیکس را می‌توان از صرافی‌هایی مثل لیکوی (Liqui) و بینانس (Binance) و با مبادله‌ی آنها با ارزهای دیجیتال دیگر مثل ای‌تی‌اچ (ETH) و بیت‌کوین (BTC) خرید. در حال حاضر امکان تبادل آن با ارزهای دولتی وجود ندارد. ترونیکس را می‌توان بر روی کیف پول‌های الکترونیکی که از بلاک‌چین اتروم پشتیبانی می‌کنند مثل MyEtherWallet نگهداری کرد.

ترونیکس می‌تواند توسط مصرف‌کنندگان محتوا برای دسترسی به محتوایی که قصد مصرف آن دارند خرج شود. در فوریه 2018 ترونیکس در رده‌ی 15 فهرست بزرگ‌ترین ارزهای دیجیتال که به واسطه‌ی سرمایه‌ی در بازار تعیین می‌شود قرار گرفت. قیمت ترونیکس (TRX) در لحظه‌ی نوشتن این مطلب 232 تومان برابر با 0.021510 دلار است.

برگرفته از https://medium.com و اینوستوپدیا

دش | ارز دیجیتال | Dash

دش یک ارز رمزگذاری شده دیجیتال است که با انشعاب از بیت‌کوین برای ارائه‌ی معاملات سریع‌تر و امن‌تر به وجود آمده است. دش اولین ارز دیجیتال با سیستم غلبه‌ی بلاک‌چین نامتمرکز است. کلمه‌ی دش (Dash) از ترکیب مکثر Digital Cash به وجود آمده و نماد ارزی آن در بازارها DASH است.

دش در ژانویه 2014 با نام Xcoin افتتاح شد.

سپس نامش را به Darkcoin تغییر داد. در مارس 2015 دارک‌کوین تحت عنوان دش در آمد. دش به عنوان انشعابی از بیت‌کوین بیرون آمد و این به معنای دو برابر کردن کد موجود در بیت‌کوین بود که آن را با بهبود معضلاتی که کاربران بیت‌کوین با آن مواجه بودندT بهتر ‌ساخت. به این ترتیب عیب‌ها و ضعف‌هایی که در بیت‌کوین بودند در دش غایب شدند، و هر دو ارز رمزگذاری شده از لحاظ سازگاری تبدیل به ارزهایی متفاوت شدند. به عنوان آلترناتیوی برای بیت‌کوین، دش خدماتی سریع‌تر و دارای درجه‌ی گم‌نامی بالاتری به کاربران می‌دهد.

یکی از موانع استفاده از بیت‌کوین نرخ کندی است که مطابق آن پول‌ها منتقل، تائید، و در حساب گیرنده قابل رویت می‌شوند. با استفاده از سیستم بیت‌کوین ممکن است یک معامله دقیقه‌ها و یا حتی ساعت‌ها زمان ببرد تا تائید شود. با دش اما به هر ترتیب تائید یک معامله چند ثانیه زمان می‌برد. در حالی که تعدادی از ارزهای دیجیتال دیگر نیز مثل دش تائید آنی معاملات را ارائه می‌کنند، همه‌ی آنها این معاملات را به محضی که انجام شدند قفل نمی‌کنند. فرض کنید یک خریدار چیزی از یک فروشنده می‌خرد و پول آن را پرداخت می‌کند، اگر سیستم این پرداخت را انجام دهد و مبلغ پرداختی را قفل نکند خریدار می‌تواند چیز دیگری با همان پولی بخرد که باید در جای اول محدود می‌شد. در دنیای ارزهای دیجیتال به این پدیده مشکل دوباره خرج کردن (Double Spending) گفته می‌شود.

مسترنود | Masternode

دش بر روی شبکه‌ای به نام مسترنود (Masternode) اجرا می‌شود. مسترنود کیف پول دیجیتال دش را اجرا می‌کند و قفل کردن معاملات را با استفاده از InstantSend انجام می‌دهد، و یک پلتفرم غالب نامتمرکز را ممکن می‌کند. در سال 2017 دش وارد شراکت با یک پلتفرم وب‌محور به نام Wall of Coins شد، که یک پلتفرم فرد به فرد ارائه می‌دهد که به کاربران امکان می‌دهد از طریق پول نقد دش بخرند و بفروشند.

در آپریل 2017 در فهرست بالاترین ارزهای دیجیتال جهان جایگاه 5 را به خود اختصاص داده بوده است. در لحظه‌ی نوشتن این مطلب قیمت این ارز دیجیتال 1.540.188 تومان برابر با 142.61 دلار امریکا است.

هر چیزی که لازم است در مورد ارز دیجیتال مونرو (XMR) بدانید

چه حسی داشتید اگر همه می‌توانستند به حساب بانکی شما سرک بکشند و ببینند چقدر پول دارید؟ اگر می‌توانستند ببینند که دیروز چند معامله و با چه کسانی داشته‌اید چه؟ من که اگر قرار بود چنین بلایی سرم بیاید دچار احساس ناامنی می‌شدم. شرط می‌بندم که شما هم همین حس را خواهید داشت. خصوصی بودن معاملات مالی یکی از چیزهایی است که خیلی جویا دارد.  اما در واقعیت ما همیشه قبل و بعد از انجام معاملات توسط بانک‌ها و موسسات مالی تحت نظر قرار می‌گیریم. آن‌ها ورود و خروج حساب‌های بانکی ما را می‌دانند. 

اما یک لحظه صبر کنید...

شاید فکر کنید ارزهای رمزگذاری شده مثل بیت‌کوین راه حلی برای این موضوع ارائه می‌دهند. اما نه واقعاً! معاملاتی که روی بلاک‌چین بیت‌کوین انجام می‌شوند بر روی دفتر کل عمومی وجود دارند که به روی همه باز است و همه می‌توانند آن را ببینند. 

دنیای ارزهای رمزگذاری شده متنوع است و هر روز هم متنوع‌تر می‌شود. در میان انتخاب‌های گسترده‌ی بین ارزهای دیجیتال، مونرو (Monero) یکی از متفاوت‌ترین ارزهای رمزگذاری شده به حساب می‌آید. 

مزیت‌های ارز رمزگذاری شده‌ی مونرو: 

1.           خصوصی: هیچ کس نمی‌تواند با نگاه کردن به بلاک‌چین متوجه شود مانده‌ی حساب‌تان چقدر است.
2. امن: ریاضیات رمزگذارانه‌ی برگشت‌ناپذیر معاملات و کیف‌های پول مونرو را امن می‌سازد. 
3. غیرقابل ردگیری: سکه‌های مونرو به واسطه‌ی رمزگذاری که انجام می‌شود قابل ردیابی به بلاک‌چین نیستند. 
4. نامتمرکز: تمام گره‌ها و کیف‌های پول به یک اندازه قابلیت شناسایی و تائید سکه‌های مونرو را دارند. 
5. تعویض‌پذیری: تمامی سکه‌ها فارغ از زمان و مکان دارای یک ارزش در بازار هستند. 

وقتی کار به خرید ارزهای رمزگذاری شده می‌رسد شما کلی انتخاب دارید. 

مونرو در این سیستم‌ها مبادله می‌شود: Gate.io, Binance, Bittrex, Cryptopia. 

اما وقتی موضوع بر سر ارزهای رمزگذاری شده‌ی غیرقابل ردگیری و ناشناس باشد، تنها چند انتخاب محدود خواهید داشت. 

مونرو چیست؟ یک راهنمای ساده بر مبتدی‌ها

در این لحظه همه‌ی ارزهای دیجیتال نمی‌توانند خصیصه‌هایی مثل خصوصی‌بودن، امنیت، یا تعویض‌پذیری را در سطح پروتکل یا سطح بنیادی کد ارائه دهند. اما مونرو این خصیصه‌ها را ارائه می‌دهد و این چیزی است که به آن قابلیت بررسی بالایی می‌دهد. 

مونرو که در سال 2014 افتتاح شد اولین ارز دیجیتال خصوصی، امن، و غیرقابل ردگیری اینترنت است. می‌توان گفت مونرو مثل یک بیت‌کوین محرمانه است. اما مونرو یکسره طراحی شده است و اینطور نیست که فقط یک نسخه‌ی دیگر کد هسته‌ای بیت‌کوین باشد. 

چطور مونرو بی‌واسطه ناشناس است؟

غیرقابل ردگیری بودن از طریق امضای حلقه

امضاهای حلقه‌ای توسط ران ریوست (Ron Rivest)، عدی شمیر (Adi Shamir)، و یائل تاومن (Yael Tauman) ابداع شد و در سال 2001 معرفی شدند.

آنها امضاهایی دیجیتال هستند که می‌توانند به وسیله‌ی هر یک از اعضای حلقه‌ یا گروه امضا انجام شوند و همه‌ی امضاها می‌توانند امضای بالقوه باشند و قابلیت شناسایی و تائید داشته باشند. یک امضای حلقه‌ای مطابق تعریف آن قابل اعمال بر روی بلاک‌چین است و باعث فعال شدن اختلاط معامله می‌شود. این یعنی وقتی پولی فرستاده می‌شود این پول از طریق یک گروه از معاملات که به صورت اتفاقی با همان مبلغ امضا شده و انتخاب شده‌اند فرستاده می‌شود. و جدا از این، فرستنده تنها یک نفر است، هرچند که تمام دیگران قابلیت این فرستادن را دارند.

هر نوع پولی که به حساب می‌آید به صورت یک گروه از معاملات می‌آید و چندین فرستنده‌ی احتمالی دارد و همه‌ی فرستندگان هم شانس برابری دارند که فرستنده‌ی اصلی باشند. این باعث می‌شود مونرو یک انتخاب عالی برای کسی که قصد ناشناس پول فرستادن داشته باشد شود.

خصوصی بودن معاملاتی از طریق «معاملات محرمانه‌ی حلقه‌ای»

این گزینه مبالغی که بر روی بلاک‌چین مونرو معامله می‌شوند را پنهان می‌کند. این خصیصه حالا کار گذاشته شده است و نه فقط منبع واریز پول را پنهان می‌کند بلکه همچنین مبلغی که در یک معامله فرستاده شده را نیز پنهان می‌کند. این یک تکنولوژی کاملا پیچیده است برای همین اگر می‌خواهید از آن سر در بیاورید بهتر است this video را تماشا کنید.

تاریخ مونرو

مونرو یک ارز رمزگذاری شده‌ی منبع باز، بر پایه گواهی-کار است و هیچ کس مالک آن نیست. ریکاردو اسپانی (Riccardo Spagni) این رمزگذاری را همراه با شش توسعه‌دهنده‌ی دیگر شروع کرد. در مونرو هیچ نوع مفهوم پیش-استخراج یا اهدای اولیه سکه‌ها (ICOs) وجود ندارد، که آن را تبدیل به یک ارز قابل اعتماد می‌کند که از طرف نیروهای بازار پشتیبانی می‌شود.

مونرو در سال 2014 و در پی یک انشعاب از ارز رمزگذاری شده بایت‌کوین (Bytecoin) وارد بازار شد. این انشعاب به این دلیل اتفاق افتاد که بایت‌کوین، که یک پروژه منبع باز ارز رمزگذاری شده بود، به قدر کافی در معاملاتش شفاف نبود.

مونرو از پروتکل CryptoNote استفاده می‌کند، که اول توسط بایت‌کوین مورد استفاده قرار گرفته بود. به هر ترتیب، تفاوت‌های زیادی بین این دو ارز دیجیتال وجود دارد.

ارز دیجیتال XMR

در مجموع 18.4 میلیون XMR در گردش وجود دارد. استخراج مونرو تا تاریخ 31 می 2022 ادامه خواهد داشت و بعد از آن 0.3 XMR در دقیقه به سیستم تا ابد اضافه می‌شود. این 0.3XMR در دقیقه اطمینان به وجود می‌آورد که سکه‌ها هرگز از عرضه خارج نمی‌شوند و استخراج‌گران همواره انگیزه خواهند داشت. جدا از این به وسیله‌ی این عرضه نرخ مشخصی از تورم قابل قبول در شبکه وجود خواهد داشت.

در لحظه‌ی نگارش این مقاله قیمت هر XMR برابر 1.020.000 تومان برابر با 94.50 USD است.

مون 

کاردانو، ادا، و نسل سوم بلاک‌چین

کاردانو یک پلتفرم رایانش توزیع‌یافته است که از اجرای بلاک‌چین برای ارز رمزگذاری شده‌ی آدا (Ada) بهره می‌برد. در حال حاضر ددالوس (Daedalus) تنها کیف پول رمزگذاری شده‌ای است که برای نگهداری آدا به کار می‌رود و امکان معامله با کیف پول‌های دیگر را به وجود می‌آورد. کاردانو توسط شرکت توسعه‌ی بلاک‌چین «دخل و خرج هنگ کنگ» (IOHK) و زیر نظر چارلز هاسکینسون (Charles Hoskinson)، از اعضای موسس بیت‌شیرز (BitShares)، اتروم، و اتروم کلاسیک ساخته شده است. هدف از کاردانو اجرای مواردی مثل قراردادهای هوشمند، نرم‌افزارهای نامتمرکز، زنجیره‌های جانبی، رایانش چند-عاملی (multi-party computation) و ابرداده (metadata) است.

در این سیستم برای استخراج سکه‌ها از الگوریتم گواهی-سهام (proof-of-stake) به جای الگوریتم گواهی-کار استفاده می‌شود که در آن توافق‌ها از طریق رای دارندگان سکه حاصل می‌شوند. در پروتکل کاردانو راهبران ورودی، بلاک‌های جدید در بلاک‌چین را تولید کرده و معاملات را تائید می‌کنند. هر فردی که یک سکه‌ی آدا داشته باشد می‌تواند تبدیل به راهبر ورودی شود. این مکانیسم سهام‌داری باعث می‌شود اجبار به استفاده از هش‌کد‌ها بلاموضوع شود. به این ترتیب کاردانو باعث می‌شود بخش مهمی از انرژی مورد نیاز در سیستم‌های کار-محور ذخیره شود و امکان ساختن بلاک‌چین منبع‌محور و کم‌هزینه را مهیا می‌کند.

لایه‌ها

ارز دیجیتال آدا بر روی بلاک‌چین خاص خودش عمل می‌کند که به آن لایه‌ی توافقی کاردانو (CSL) گفته می‌شود. لایه‌ی توافقی کاردانو (CSL) یک لایه‌ی حسابداری است و معاملات دفتر کلی (ledger) را پشتیبانی می‌کند. یک لایه‌ی دوم که به آن لایه‌ی رایانش کاردانو (CCL) گفته می‌شود از قراردادهای هوشمند و نرم‌افزارهای نامتمرکز پشتیبانی می‌کند. این معماری چندلایه امکان به‌روزرسانی‌ از طریق انشعاب نرم را به وجود می‌آورد که نسبت به انشعاب سخت اتروم آسان‌تر است. در اتروم این دو لایه به هم پیوسته هستند. از چِین‌ یا زنجیره‌های جانبی برای متصل کردن انتقال‌ها و معاملات بین لایه‌ی توافقی کاردانو (CSL) و لایه‌ی رایانش کاردانو (CCL) استفاده می‌شود.

ارز دیجیتال آدا

کاردانو از سپتامبر 2017 در بازار عرضه شده است. عرضه‌ی ثابت کل ادا (ADA) 45.000.000.000 آدا بوده که از این مقدار 25.927.070.538 آدا در بازار شناور است. قیمت هر آدا در لحظه‌ی نگارش این مقاله 1024 تومان، معادل 0.094803 USD دلار امریکا است.

ارز دیجیتال پلتفرم کاردانو محبوبیت به نسبت بالایی دارد و معاملات بر پایه این ارز رمزگذاری شده در حال افزایش هستند. بعضی از جفت‌های برابری‌ که از طریق آنها می‌توان ارز دیجیتال کاردانو خرید یا فروخت در زیر می‌آید:

• Binance: جفت‌های مورد پشتیبانی در آن ADA/BTC، ADA/ETH، ADA/BNB، و ADA/USDT هستند.
• Bittrex: جفت‌های مورد پشتیبانی در آن ADA/BTC، ADA/ETH، و ADA/USDT هستند.
• Gate.io: جفت‌های مورد پشتیبانی در آن ADA/BTC، و ADA/USDT هستند.
• Huobi: جفت‌های مورد پشتیبانی در آن ADA/BTC، ADA/ETH، و ADA/USDT هستند.

خریدن آدا از طریق ارزهای فیات (fiat، پایه دولتی) مثل دلار، یورو و امثال این در این لحظه ممکن نیست. اما با توجه به محبوبیت کاردانو می‌توان انتظار این اتفاق را در آینده‌ی نزدیک داشت.

کیف پول کاردانو

در حال حاضر تنها کیف پول فعال برای کاردانو کیف پول نرم‌افزاری ددالوس (Daedalus) است. ددالوس یک رابط دسکتاپ است که برای ذخیره، ارسال، و دریافت کاردانو تعریف شده است.

ددالوس در حال حاضر فقط در ویندوز و مک قابل دسترسی است. برای دانلود آن می‌توانید اینجا Download here کلیک کنید.

در حال حاضر لجر نانو اس بر روی پشتیبانی از کاردانو کار می‌کند. به این ترتیب به زودی امکان ذخیره، ارسال و دریافت ارز رمزگذاری شده‌ی آدا بر روی کیف پول سخت‌افزاری لجر نانو اس نیز به وجود خواهد آمد.

تتر (USDT) چیست؟

USDT (تتر) یک دارایی رمزگذاری شده است که بر پایه بلاک‌چین بیت‌کوین و از طریق پروتکل اُمنی لایر (Omni Layer Protocol) صادر شده است. هر واحد USDT از طرف یک دلار امریکا که در خزانه‌ی تتر نگهداری می‌شود پشتیبانی می‌شود و می‌تواند از طریق پلتفرم تتر عودت داده شود. USDT را می‌توان درست مثل بیت‌کوین یا هر ارز دیجیتال دیگری منتقل، ذخیره، یا خرج کرد. استفاده کنندگان می‌توانند تتر را از طریق هر کیف پولی که اُمنی لایر در آن فعال باشد مثل Ambisafe، Holy Transaction، و Omni Wallet معامله یا ذخیره کنند.

USDT و ارزهای تتر دیگر برای تسهیل انتقال ارزهای ملی ساخته شده‌اند. تا برای کاربران آلترناتیو باثباتی برای بیت‌کوین ارائه دهد، آلترناتیوی برای واحدهای حسابداری و صرافی که در حال حاضر غیر قابل اعتماد هستند تامین کند. USDT از طریق معرفی یک گواهی فرایند ذخایر، آلترناتیوی برای روش‌های گواهی برگشت‌پذیری تامین می‌کند.

می‌توانید USDT در گردش را در اینجا (here) بررسی کنید. مجموع کل USDT در گردش در هر زمانی بر روی تحت عنوان TUSD اعلام می‌شود. مقدار USDT در گردش همیشه باید با مقدار USD (دلار امریکا) که در حساب بانکی شرکت تتر که برای ارسال و دریافت ارزهای دولتی مورد استفاده‌ قرار می‌گیرد در تناظر باشد. این مقدارها بر روی پلتفرم تتر (Tether Platform) قابل رویت و بررسی هستند.

مبنای اصلی در تشکیل USDT ایجاد بستر امنی با استفاده از بلاک‌چین‌های بیت‌کوین برای استفاده‌ی رمزگذاری شده از ارزهای ملی و دولتی است.

 

 

روش استفاده از تتر

 

بخش اول: ساخت حساب

1-      وارد وبسایت تتر (here) شوید. 

2-    بر روی Signup کلیک کنید.

3-      اطلاعات شخصی خود را وارد کنید و بر روی دکمه‌ی Create Account کلیک کنید. 

4-      حساب شما ساخته می‌شود. برای استفاده از آن باید روش احراز هویت دو مرحله‌ای را فعال کنید. این باعث می‌شود یک لایه امنیت بیشتر برای حساب شما به وجود بیاید. بر روی دکمه‌ی Security Page کلیک کنید. 

5-      روش احراز هویتی 2 مرحله‌ای خود را انتخاب کنید. در اینجا Google Authenticator را انتخاب می‌کنیم. 

6-      مثل شماره 1 کد QR را اسکن کنید. یا مثل شماره 2 کد را در احراز هویت گوگل تایپ کنید.

7-      به شما یک کد داده می‌شود (که هر از گاهی تغییر می‌کند). کد را در آن وارد کنید و با زدن دکمه‌ی Enable آن را فعال کنید.

حالا سیستم احراز هویت دو مرحله‌ای حساب شما فعال است. برای استفاده از حساب خود باید به تلفن همراه خود دسترسی داشته باشید، برای همین مواظب آن باشید.

ایمیل تائید برای شما فرستاده می‌شود. با کلیک بر روی دکمه‌ی تائید ایمیل احراز هویت حساب شما کامل می‌شود.

 

بخش دوم: تائید هویت

1-      وارد حساب خود شوید. مطابق تصویر زیر بر روی «نام کاربری» خود در بالای سمت راست صفحه کلیک کنید.

 

2-      بر روی دکمه‌ی Verification که در تصویر زیر می‌بینید کلیک کنید. 

3-      از بین دو نوع حسابی که تتر به شما پیشنهاد می‌کند، با انتخاب گزینه‌ی Individual Verification می‌توانید هویت شخصی خود را در تتر ثبت کنید.

4-    اطلاعاتی در مورد روش کار تتر به صورت نوعی موافقت‌نامه برای شما نمایش داده می‌شود. مطابق تصویر زیر بر روی دکمه‌ی Continue to Individual Verification کلیک کنید.

 

5-      برای تائید کامل حساب خود باید تمام اطلاعاتی که در بخش‌های مختلف از شما خواسته شده را کامل نمایید. مطابق شکل زیر برای کامل کردن اطلاعات هر بخش از دکمه‌ی Begin استفاده کنید. 

بخش سوم: ارسال/ دریافت/ برداشت

ارسال و دریافت USDT کار بسیار ساده‌ و سرراستی است. به شما یک آدرس کیف پول بیت‌کوین داده می‌شود که می‌توانید از آن برای دریافت مبالغ استفاده کنید. تمام کاری که باید انجام دهید رفتن به بخش Add Funds است. مطابق تصویر زیر عمل کنید.

یک آدرس کیف پول به شما نشان داده می‌شود که می‌توانید از آن برای دریافت بیت‌کوین و USDT استفاده کنید.

 

برای دریافت پول از طریق حساب بانکی خود، مانند تصویر زیر بر روی Fund from Bank کلیک کنید. 

 

برای انتقال و ارسال USDT و بیت‌کوین بر روی بخش Send Funds مثل تصویر زیر کلیک کنید.

 

سپس به سادگی شماره‌ی آدرس بیت‌کوین و مبلغی که قصد دارید بفرستید را وارد کنید.

برای تبدیل USDT به دلار و انتقال آن به حساب خود بر روی کادر Withdraw مانند تصویر زیر کلیک کنید. 

و در آخر، می‌توانید در حساب کاربری خود به سادگی بیت‌کوین (BTC) خود را به USDT یا بر عکس تبدیل کنید. کافی مانند تصویر زیر بر روی دکمه‌ی Convert کلیک کنید و دستورالعملی که نمایش داده می‌شود را دنبال کنید. 

 و تمام! حالا می‌توانید آزادانه از USDT استفاده کنید. به یاد داشته باشید که برای تبدیل USDT به دلار امریکا (USD) و یا برعکس نیاز به تائید حساب خود دارید.