پول‌های دولتی در مقابل ارزهای دیجیتال

ارز دیجیتال پدیده‌ی به نسبت جدیدی است که در سراسر جهان مورد استقبال قرار گرفته است. نکته‌ی جالب در مورد ارزهای دیجیتال این است که مردم ارزش آنها را در مقابل پول‌های معمول می‌سنجند. این پرسش مطرح است که آیا زمانی می‌رسد که ارز دیجیتال جایگزین پول شود؟ باید از چه چیزی برای فهمیدن ارزش بیت‌کوین، اتر، لایت‌کوین، و دش، برای اشاره به چند ارز از میان ارزهای دیجیتال دیگر، استفاده شود؟ در اینجا چند مورد از تفاوت‌های عمده‌ی ارز دیجیتال با پول معمولی برجسته می‌شود.

1.      چه کسی بر پول نظارت می‌کند؟

پول‌های دولتی به این دلیل به عنوان پول قانونی (که برای پرداخت بدهی معتبر هستند و طلبکار موظف به پذیرفتن آنها است) مورد پذیرش هستند که تحت نظارت یک نظام که همان حکومت باشد عمل می‌کنند. حکومت مقدار پولی که باید در گردش باشد را تعیین می‌کند. آنها این را از طریق منابع پولی نهادینه، تعیین نرخ سودها، یا حتی تعیین ارزش پول انجام می‌دهند. به این نوع از نظارت سیستم متمرکز مالی می‌گویند.

ارزهای دیجیتال نامتمرکز هستند به این معنا که همه‎ی اعضای این سیستم‌ها دارای یک حق و یک مسئولیت هستند. این قابل قیاس با اینترنت است، که جهانی است و هیچ کس مالک آن نیست. به عبارت دیگر ارزهای دیجیتال دارای مدیریت مرکزی نیستند و اعضا بر پایه منافع شخصی و قواعد سیستم به معامله و تراکنش وجوه، فارغ از محدوده‌های ملی می‌پردازند.

با این وجود برخی از ارزهای دیجیتال مثل XPR از رایپل به تمامی نامتمرکز نیستند. نکته‌ی مثبت در مورد این نوع از ارزهای دیجیتال امکان پیگیری قانونی در مواردی است که سرمایه‌گذارها احساس کنند سیستم بر اساس منافع آنها عمل نمی‌کنند.

2.      مرزهای بین‌المللی و پول‌های منطقه‌ای

 معاملات ارزی و وجود صرافی‌ها روی این حساب امکان پیدا کرده که در سراسر جهان پول‌های مختلفی وجود دارد. اگر قصد بازدید از یک کشور خارجی را داشته باشید، بیشتر وقت‌ها لازم می‌شود که پول خود را به پول کشوری که قصد بازدید از آن را دارید تبدیل کنید.

برای این کار باید به خوبی از نرخ‌های تبدیل با توجه به بودجه‌ی خود مطلع باشید. اما با ارز دیجیتال، یک بیت‌کوین فارغ از این که در امریکا باشید یا در آسیا، یا آفریقا، یک بیت‌کوین باقی می‌ماند. به این ترتیب مرزهای بین‌المللی درون سیستم وجود ندارند و تنها هزینه‌ی شما پرداخت حق‌الزحمه بابت تراکنش است.

3.      تورم پول‌های دولتی در مقابل نوسان قیمت ارزهای دیجیتال

به نظر می‌رسد مردم نوسان قیمت در ارزهای دیجیتال را با تورم اشتباه می‌گیرند. ثبات سیاسی و اقتصادی دو شاخص عمده در تعیین ارزش پول‌های دولتی محسوب می‌شوند. حکومت وقت است که معیارهای موکد برای مهار تورم و عرضه‌ی پول تعیین می‌کند. برخی از حکومت‌ها برای شهروندان خود سقف‌هایی برای برداشت روزانه تعیین می‌کنند تا مانع از بحران‌های مالی شوند.

به هر ترتیب، نوسان قیمت در ارزهای دیجیتال بستگی به فاکتورهایی مثل تکنولوژی‌های به کار رفته در سیستم، نرخ پذیرش، و تقاضای بازار دارد. بیت‌کوین به 21 میلیون سکه محدود شده، و در هر 10 دقیقه 13.5 بیت‌کوین ارائه می‌شود. این به سادگی یعنی سیستم بیت‌کوین تحت نظارت است و عرضه بر پایه نیروهای بازار متکی نیست. هر روز افراد بیشتری به ارزهای دیجیتال علاقه پیدا می‌کنند و تقاضا در حال افزایش است. و به این دلیل است که قیمت‌ها از 2017 به این طرف، با وجود برخی افت‌های کوچک، همواره رو به افزایش هستند. عرضه‌ی ارزهای دیجیتال نمی‌تواند در حالی که نرخ پذیرش بالا می‌رود با تقاضا برابر شود.

 

 

منبع: CRYPTOBOER

جفت‌های ارز (معاملات برابری ارزها)

یک جفت ارز مظنه‌ی قیمت دو ارز متفاوت در برابر هم است که در آن ارزش یک ارز در مقابل ارز دیگر مظنه زده می‌شود. به اولین ارزی که در جفت ارزی قرار می‌گیرد (سمت چپ) ارز پایه (base currency) و به ارز دوم (سمت راست) ارز مظنه (quote currency) می‌گویند.

نسبت‌های جفت ارز

در جفت‌های ارز ارزش یک ارز در مقابل ارز دیگر – یعنی ارز پایه در مقابل ارز مظنه – مقایسه می‌شود. یک جفت ارزی نشان می‌دهد که چقدر از ارز مظنه برای خریدن یک واحد از ارز پایه مورد نیاز است. در جفت‌های ارزی ارزها از طریق کد استاندارد جهانی (ISO currency code) آنها، یا کد سه حرفی که از طریق آن در بازارهای جهانی شناخته می‌شوند نشان داده می‌شوند. برای مثال USD کد استاندارد جهانی برای دلار امریکا، یا IRR کد استاندارد جهانی برای ریال ایران محسوب می‌شود.

اصول ابتدایی جفت‌های ارزی

تجارت جفت‌ها در بازار صرافی خارجی (foreign exchange market) که به آن فارکس هم می‌گویند انجام می‌شود. این بازار بزرگ‌ترین و شناورترین (liquid market) بازار در بین تمام بازارهای مالی به حساب می‌آید. در این بازار امکان خرید، فروش، صرافی و سفته کردن ارزها وجود دارد. به جز اینها امکان تبدیل ارزها برای تجارت و سرمایه‌گذاری بین‌المللی نیز وجود دارد. بازار فارکس در 24 ساعت روز و در همه‌ی روزهای هفته (به جز تعطیلات) باز است، و شاهد حجم بسیار بزرگی از معاملات است.

تمام معاملات فارکس هم‌زمان شامل خرید یک ارز و فروختن یک ارز دیگر می‌شود، اما خود جفت ارزی می‌تواند به عنوان یک واحد تک، به‌عنوان وسیله‌ای که خریده یا فروخته می‌شود در نظر گرفته شود. به این ترتیب وقتی شما یک جفت ارز می‌خرید، ارز پایه را می‌خرید و در نتیجه ارز مظنه را می‌فروشید. فی (bid) (قیمت خرید) نشان می‌دهد که چقدر از ارز مظنه برای خریدن یک واحد از ارز پایه نیاز دارید. برعکس این، وقتی جفت ارز را می‌فروشید، ارز پایه را می‌فروشید و ارز مظنه را دریافت می‌کنید. درخواست )قیمت فروش) نشان می‌دهد که بابت فروختن یک واحد از ارز پایه چقدر ارز مظنه دریافت می‌کنید.

برخلاف بازار سهام یا بازار کالایی، شما ارز معامله می‌کنید، و این یعنی یک ارز می‌فروشید تا یک ارز دیگر بخرید. در مورد سهام و کالا شما از پول استفاده می‌کنید تا یک اونس طلا یا یک برگ سهام اپل را بخرید.

جفت‌های ارز عمده

یکی از جفت‌های ارزی که خیلی معامله می‌شود یورو در برابر دلار امریکا است که به صورت EUR/USD نشان داده می‌شود. در واقع این جفت ارز شناورترین جفت ارز در جهان است چرا که بیشتر از همه‌ی جفت‌های ارز معامله می‌شود. مظنه‌ی EUR/USD = 1.2500 به این معنا است که یک یورو به 1.2500 دلار امریکا تبدیل می‌شود. در این مورد یورو ارز پایه است و دلار امریکا ارز مظنه (ارز مقابل) است. یعنی یک یورو برابر 1.25 دلار امریکا است. یک راه دیگر دیدن این مظنه این است که برای خریدن 100 یورو به 125 دلار نیاز دارید.

به همان تعدادی که ارز در جهان وجود دارد جفت‌های ارز نیز وجود دارند. تعداد مجموع جفت‌های ارزی که وجود دارند متغیر است و ارزهای زیادی می‌آیند و می‌روند. تمام جفت‌های ارزی بر پایه حجم معاملات روزانه طبقه‌بندی می‌شوند. ارزهایی که بیشترین حجم معامله در برابر دلار امریکا را دارند به عنوان ارزهای عمده شناخته می‌شوند. این جفت‌ها شامل EUR/USD، GBP/USD (پوند بریتانیا)، USD/JPY (ین ژاپن)، USD/CHF (فرانک سوییس)، AUD/USD (دلار استرالیا)، USD/CAD (دلار کانادا) هستند. تمام جفت‌های ارز عمده بازار بسیار شناوری دارند که در طول 24 ساعت روزهای کاری در آن معامله می‌شوند، و حاشیه‌ی سود بسیار محدودی دارند.

جفت‌های ارز: خُردها و مهجورها

به جفت‌های ارزی که با دلار امریکا همراه نباشند ارزهای خُرد یا ارز متفرقه (crosses) گفته می‌شود. حاشیه‌ی سود این جفت‌ها اندکی بزرگ‌تر از جفت‌های ارز عمده است و به همان اندازه‌ی ارزهای عمده بازار شناوری ندارند، هرچند به هر حال بازار جفت‌های ارز خرد نیز شناور محسوب می‌شود. متفرقه‌هایی که بیشترین حجم معامله را دارند در بین جفت‌های ارزی هستند که در آنها ارزهای منفرد نیز باز عمده محسوب می‌شوند. چند نمونه از جفت‌های ارز متفرقه را می‌توان‌ EUR/GBP، GBP/JPY، و EUR/CHF دانست.

جفت‌های ارز مهجور شامل ارزهای بازارهای در حال ظهور می‌شوند. این جفت‌ها چندان شناور نیستند، و حاشیه‌ی سود بسیار بیشتری دارند. برای یک نمونه از جفت ارز مهجور می‌توان به USD/SGD (دلار سنگاپور) اشاره کرد.

 

منبع: اینوستوپدیا

اسامی مستعار دلار

اصطلاح عامیانه‌ی «باک(ز)» معمولا برای اشاره‌ به دلار کشورهای مختلف، از جمله دلار امریکا مرسوم است. این اصطلاح که به قرن 18 برمی‌گردد، احتمالا متاثر از تجارت چرم دوره‌ی استعمار است. همچنین، احتمال هم دارد که از یک اصطلاح در بازی پوکر برگرفته شده باشد. «پشت‌سبز» (Greenback) هم اسم مستعار دیگری است که به خصوص در قرن 19 به دلار تقاضایی (Demand Note) که آبراهام لینکلن برای تامین مالی هزینه‌های جنگ داخلی برای شمالی‌ها ساخته بود اشاره داشت. دلار تقاضایی اصلی در رنگ‌ سیاه و سبز در پشت آن چاپ شده بود. هنوز هم از این اصطلاح برای اشاره به دلار امریکا استفاده می‌شود. اسم‌های دیگر دلار شامل اینها می‌شود: «سبزرشوه» (greenmail)، «سبز»، «رئیس‌جمهورهای مرده» (به این خاطر که تصویر رئیس‌جمهورهای متوفی روی کاغذهای دلار چاپ می‌شود).

اسامی مستعار رقم‌دار

یک «گرند» (grand) که گاهی به سادگی به صورت «جی» مخفف می‌شود، یک اصطلاح متداول برای اشاره به 1000 دلار است. پس‌وند «کِی» (K or k: برگرفته از Kilo، کیلو) هم یک اصطلاح متداول دیگر برای اشاره به این مقدار (مثل «$10k» که یعنی 10000دلار) است. در هر حال دلار 1000 دلاری دیگر مورد استفاده‌ی عام نیست. اصطلاحات «هنگفت» یا «دسته» هم هستند، که معمولا برای اشاره به دسته‌ی چندتایی 1000دلار (مثل «پنجاه دسته» به معنای 50000دلار) به کار می‌رود.

برای اشاره به اسکناس 100دلاری از اسامی مستعاری مثل «بنجامین»، «بنجی»، «بن»، یا «فرانکلین» (اشاره به بنجامین فرانکلین Benjamin Franklin)، «سی کاغذی» (C عدد رومی برای 100 است)، «اسکناس قرن»، یا «بیل» (bill، مثل «دو بیل» یعنی 200دلار) استفاده می‌شود.

به اسکناس 50 دلاری گه‌گاه یک «چوب» یا یک «گرنت» (اشاره به تصویر اولیس. اس. گرنت Ulysses S. Grant) می‌گویند. اسکناس 20دلاری اسم‌های مستعاری مثل «جفت چوب‌بند» (double sawbuck)، «جکسون» (اشاره به تصویر Andrew Jackson)، یا «جفت عقاب» دارد. اسامی مستعاری مثل «چوب‌بند»، «ده خال»، یا «همیلتون» (اشاره به تصویر Alexander Hamilton) برای ارجاع به 10دلاری کاربرد دارند. 5دلاری اسم‌هایی مثل «لینکلن»، «بال‌»، «پنج‌خونه» و «پنج‌ خال» دارد. اسکناس کم‌کاربرد 2دلاری هم با اسامی مستعاری مثل «دولو»، «تام»، و «جفرسون» (اشاره به Thomas Jefferson) شناخته می‌شود. 1دلاری هم به «تک» یا «باک» معروف است.

همچنین به دلار با اصطلاح «استخوان» یا به صورت جمع «استخوان‌ها» هم اشاره می‌شود. طرح‌های جدیدتر دلار، با تصاویر صورت‌هایی که روی تمام کاغذ می‌نشینند به جای اینکه در قاب قرار بگیرند نیز با اسم‌هایی مثل «صورت بزرگ» یا «پول مونوپولی» صدا می‌شوند.

اسم مستعار خارجی

«پیاست» (Piastre) کلمه‌ی فرانسوی سنتی برای اشاره به دلار امریکا در زبان فرانسوی است. در فرانسوی مدرن از خود کلمه‌ی دلار استفاده می‌شود. پیاست امروزه تبدیل به اصطلاحی عامیانه برای اشاره به دلار در سرزمین‌های فرانسوی زبان، به ویژه‌ هایتی شده است.